In Dol op de Duinen zetten we elke maand een vrijwilliger of betrokkene van Stichting Duinbehoud in de schijnwerpers. Zij vertellen waarom de duinen een speciale plek in hun hart hebben. Deze keer: Olga Kegel, natuurfotograaf.
Natuurfotograaf Olga Kegel laat graag anderen mee genieten van haar foto’s ‘s Avonds liep Olga Kegel uit Rockanje nog even een rondje over het strand van Voorne. Op de terugweg – in het laatste avondlicht – zag ze op de overgang van strand naar duinbos een ree met reekalf staan. Zij stonden iets hoger. “Ik heb ze mooi vast kunnen leggen”, zegt ze tevreden over de winnende foto van de jaarlijkse fotowedstrijd van Stichting Duinbehoud.
Olga werkt als beleidsondersteuner verkeer bij de gemeente Voorne aan Zee. Ze begeleidt onder andere campagnes die mensen aan het denken moeten zetten over hun gedrag in het verkeer, zoals BOB, MONO, etc.. In haar vrije tijd is ze een echt buitenmens. De duinen liggen bij haar om de hoek, op ongeveer 600 meter loopafstand. “Ik ga dagelijks naar het strand, de duinen en het bos. Na een dag werken is er niets lekkerder dan te gaan wandelen in de duinen.”
Het mooie van de duinen ligt voor haar in de veranderlijkheid van het landschap, de dieren en flora die er leven en de weidsheid van het strand en de zee. “In Voornes duin heb je duinen, strand en bos bij elkaar. Die combinatie vind ik fantastisch mooi. De invloed van de wind en de zee zorgen voor de veranderlijkheid. Als de duinen zijn afgeslagen, ontstaan er verderop weer nieuwe duinen.” Olga laat zich graag verrassen door wat achter de heuvellijn verstopt is: bijvoorbeeld een ree.
Natuurfotograaf
Niet Olga, maar haar man was de eerste in huis met een camera. “Hij kreeg hem van mij voor zijn verjaardag om foto’s te maken voor de voetbalwebsite. Ik ‘leende’ de camera steeds vaker. Als ik ging wandelen met de hond, nam ik hem eerst mee voor de hond, maar al gauw ging ik ook foto’s maken van het ‘wildlife’ in onze omgeving. Om zijn camera weer terug te krijgen, heeft mijn man me maar een eigen camera cadeau gedaan.“ Ze heeft zich in de afgelopen jaren zelf ontwikkeld tot natuurfotograaf. Ze let daarbij op de compositie, belichting, sfeer en blijvende herinnering die ze vastlegt. “Het is mooi om een ontwikkeling door te maken naar steeds betere foto’s. Als je vergelijkt hoe mijn foto’s eruitzagen in 2017 en nu, dan zie je een progressie. Ik ben zelf mijn grootste criticus.”
De natuurfotograaf is blij met de waardering voor haar foto’s. Als buitenmens legt ze graag de natuur om zich heen vast, zodat ook anderen ervan mee kunnen genieten. “Ik zet mijn foto’s op Instagram en Facebook. Mijn oude buurvrouw, die nu in hartje Rotterdam woont, zegt dat ze altijd zó van mijn foto’s
geniet.”
Mooie ontmoetingen
De camera hangt zo goed als altijd om de nek van de natuurfotograaf als ze met haar hond – de Weimaraner Belle – op pad gaat. ”Weimaraners zijn oorspronkelijk gefokt voor het voorstaan op wild. Dat wil zeggen dat de hond het wild ‘aanwijst’. Belle is voor mij de ideale graadmeter. Als zij wild ruikt, gaat ze voorstaan. En als ik ga fotograferen blijft ze netjes stilstaan of gaat af liggen. We vormen eenideale combinatie. We gaan op pad met mooi en minder mooi weer. Juist dan heb je een grotere kans op mooie ‘wildlife’ ontmoetingen.” “Ik ben geen fotograaf die urenlang stil kan zitten. Dat is ook wel een beetje de stijl waar iemand van houdt. Ik ben vooral een wandelende fotograaf.”
Reebokje voor het raam
Hoe vaker je wandelt, des te groter de kans dat je iets ziet. Buurtdieren herken je op een gegeven moment. Het motto van de fotograaf is: wie klein kijkt, ziet grootse dingen. “Als je gewoon geconcentreerd kijkt en de omgeving scant, zie je signalen: een kleine beweging of iets anders dat de aandacht trekt. Dan zie je bijvoorbeeld ineens een ree liggen met dezelfde kleur als het duingras in de omgeving.” Ze houdt ook van onverwachtse, spontane ontmoetingen. “Ik vind velduilen en baardmannetjes, naast reeën en eekhoorns ook fantastisch om te fotograferen. De natuur is alleen niet te sturen wanneer je wat ziet. Het kan ook zeker voorkomen dat je met een leeg fotokaartje thuis komt.” Olga geeft een voorbeeld van een bijzondere dag. “Vorig jaar ging ik ‘s morgens vroeg op pad, in de bronsttijd. Op de heenweg zag ik helemaal niets. Op de terugweg, toen ik het niet meer verwachtte, werd ik getrakteerd op een reedekking. Zelfs twee maal achter elkaar. Een cadeautje van de natuur!” Soms wordt ze verrast op een thuiswerkdag. “Omdat ik zo dicht bij de duinen woon, loopt er soms een reebokje langs je het raam. Of dan zit er tussen de middag een havik in de tuin, die een merel heeft geslagen. Dan is het snel je camera pakken en foto’s maken”, lacht ze.
32 reekalfjes gered
Ze is erg begaan met het lot van de jonge reekalfjes, die in het maaiseizoen sneuvelen, omdat ze met het blote oog niet zichtbaar zijn tussen het lange gras. Olga startte vijf jaar geleden de Facebookgroep ‘Red het reekalf’, toen er meerdere reekalfjes dood gemaaid waren. Samen met Jan de Roon van Natuurmonumten en Wim van der Velde vormt ze een team dat met een warmtedrone reekalfjes detecteert. Ze hebben een goede samenwerking met de landeigenaren en loonwerkers in het gebied. Er wordt van tevoren aangegeven wanneer ze gaan maaien. Het team gaat in het maaiseizoen net na zonsopgang aan de slag om vervolgens weer klaar te zijn voordat ‘de werkdag’ begint. “Dit zijn intensieve weken, maar het is oh zo mooi vrijwilligerswerk. In drukke tijden is er zelfs een tweede team actief. In 2024 hebben we met elkaar 32 reekalfjes gered.”
Tekst: Marleen Arkesteijn
Beeld: Olga Kegel
