Axel Schouten: ‘Ik ben heel dichtbij de duinen opgegroeid’
In Dol op de Duinen zetten we elke maand een vrijwilliger of betrokkene van Stichting Duinbehoud in de schijnwerpers. Zij vertellen waarom de duinen een speciale plek in hun hart hebben. Deze keer: Axel Schouten.
Axel Schouten groeide op in het Noord-Hollandse dorpje Anna Paulowna. Dicht bij de duinen en het strand. Geen wonder dat hij het heel gewoon vond om er te spelen, te zwemmen en te wandelen. Sinds hij naast zijn studie voor Stichting Duinbehoud werkt, is zijn blik verbreed. Hij ziet de unieke waarde van het landschap en de bedreigingen. Of het nu gaat om huizenbouw, recreatie of vervuiling van de lucht en bodem. Via online communicatie hoopt hij een steentje bij te dragen aan de bescherming van dit kostbare landschap.
Doordeweeks studeert en woont hij in Groningen. “In het weekend ga ik naar huis en bij mooi weer maken we dan nog even een rondje door de duinen bij Den Helder of Schoorl”, vertelt Axel. Na de HAVO wilde hij iets met kunst doen. Via via kwam hij terecht bij de opleiding game art: dingen tekenen voor videospellen. “Halverwege de opleiding realiseerde ik me dat dit niets voor mij was. Als je acht uur per dag aan het tekenen bent, lijkt het meer op fabriekswerk.”
Toen hij naar Finland ging in het kader van een uitwisselingssemester kwam hij erachter dat hij vooral houdt van het werken met mensen. Hij besloot een master International Communication te doen aan de Hanzehogeschool Groningen.
Dierenartsen Zonder Grenzen
Milieu, groen, zorgen om de planeet zijn thema’s zijn thema’s die Axel bezig houden. Hij is bijvoorbeeld afgestudeerd op het traject van de energietransitie. Tijdens zijn afstudeeropdracht gaat hij onderzoek doen voor Dierenartsen zonder grenzen – Vétérinaires Sans Frontières International (VSF International). Hij bekijkt de mogelijkheden van online communicatie en mondiale communicatie strategieën voor mensen in kansarme gebieden. “Ze leren bijvoorbeeld hoe ze goed voor hun vee moeten zorgen. Als het vee gezonder is, heeft dat een rechtstreeks positief effect op de mensen zelf”, is zijn gedachte hierover. Er zijn dertien organisaties uit verschillende landen aangesloten bij Dierenartsen zonder grenzen. “Het is de bedoeling om één duidelijke communicatie strategie te ontwikkelen, waarmee al deze organisaties
aan de slag kunnen.” Voor beide afstudeerprojecten geldt dat het duidelijk herkenbare, sociaal belangrijke onderwerpen zijn.
Duinbehoud
Datzelfde geldt voor de werkzaamheden van Axel voor Stichting Duinbehoud. Op een vergelijkbare manier zet hij zijn vaardigheden op het gebied van marketing en communicatie in om Stichting Duinbehoud online beter zichtbaar te maken. Kort gezegd komt dit neer op het verzamelen van artikelen om deze voorzien van het juiste beeld te plaatsen op de website en/of de ‘socials’ – Facebook, Instagram, Twitter en LinkedIn – en het uitbrengen van een interne en externe nieuwsbrief.
Dat werk kwam op zijn pad via zijn vriendin Muriël Hendriks, die dezelfde masterstudie doet als hij. Zij kwam eerder met haar verhaal in deze rubriek, omdat ze in het kader van haar afstudeeropdracht voor haar bachelor Communicatie een positioneringsstrategie opstelde voor Stichting Duinbehoud. “Muriël hoorde van Kaja van Rhijn, coördinator bij Stichting Duinbehoud, dat ze op zoek was naar iemand die iets deed op het gebied van communicatie. Ze dacht gelijk aan mij. Ik vond het fijn om me in te zetten voor een non-profitorganisatie.”
Een gave omgeving
Voordat hij bij Stichting Duinbehoud betrokken was, kwam Axel al regelmatig in de duinen. “De duinen waren voor mij heel gewoon. Ik stond er toen nog niet bij stil dat het zo’n bijzonder gebied is binnen Nederland. Ook visueel gezien vind ik het een heel gave omgeving. Het lijkt totaal niet op de andere landschappen. Het is echt uniek”, vertelt hij enthousiast. Fotografie is een van zijn grote hobby’s. Tijdens zijn wandelingen legt hij graag de mooie en bijzondere beelden van het duinlandschap vast.
Ook kijkt hij – met terugwerkende kracht – anders naar de waarde en kwetsbaarheid van de duinen. “Vroeger als we terugkwamen van het strand telden mijn broer en ik de konijnen en holen. Toen zag je ze nog volop. Nu zijn er zichtbaar minder konijnen.” Verder kijkt hij met een ander oog naar bebouwing in de duinen. Als hij vroeger een wandeling maakte, dacht hij wat leuk en knus zijn die huisjes of campings. Sinds hij zich bezighoudt met de online communicatie, ziet hij welke bedreigingen er zijn en is hij blij met de inspanningen van de stichting om bijvoorbeeld bouwplannen in de duinen tegen te houden. “Gelukkig zijn de duinen op de plaats waar ik woon nog vrij rustig”, besluit hij.
Tekst: Marleen Arkesteijn
